در این تحقیق اثر طول پیچ در سه مقدار (2، 2.5 و 3 اینچ) سه گونه چوبی راش (Fagus orientalis)، توسکا (Alnus subcordata) و نوئل (White spruce) و دو فاصله (2.5 و 2) سانتی متر بین پیچ ها، بر مقاومت خمشی بررسی شد. برای ساخت اتصال های تی شکل ابعاد عضو ها 15×5.5×2.5 سانتی متر بود. از ترکیب عوامل فوق 18 تیمار بوجود آمده که با توجه به 4 تکرار در مجموع 72 نمونه تی شکل ساخته و مقاومت خمشی اتصال ها بوسیله ماشین آزمون مکانیکی اندازه گیری شد.نتایج حاصل از آزمون مکانیکی حکایت از آن داشت که بیشترین مقاومت خمشی مورد بررسی در پیچ با طول 3 اینچ مربوط به گونه راش و کمترین مقدار آن در پیچ با طول 2 اینچ مربوط به گونه نوئل است. با افزایش طول پیچ مقاومت خمشی افزایش یافت. طبق این بررسی تاثیر گونه معنی دار بوده، اما فاصله بین پیچ ها تاثیر معنی داری در مقاومت خمشی نشان نداد.

پیش زمینه: ثابت کردن شکستگی های دیستال تی بیا و فیبولا با پلاک تی بیا و با عبور پیچ ها از هر دو استخوان تی بیا و فیبولا که پروفیبولا نامیده می شود، عمدتا در بیماران مسن با استئوپروز، که استحکام کافی برای پیچ ها وجود ندارد و یا بیماران جوان که به علت تعدد قطعات شکسته و شرایط پوستی بد، امکان ثابت کردن مستقل هر دو استخوان با دو برش مستقل وجود ندارد، به کار می رود. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی های دیستال تی بیا و فیبولا با روش پلاک تی بیا و پیچ های پروفیبولا بررسی شدند.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 15 مورد شکستگی دیستال تی بیا و فیبولا در 14 بیمار، طی مدت 6 سال با روش تثبیت تی بیا با پلاک و عبور 2 الی 3 پیچ به داخل فیبولا (تی بیا پروفیبولا) در دو مرکز آموزشی درمانی ارومیه درمان شدند. برای ارزیابی از مقیاس «انجمن پا و مچ پای آمریکا» (AOFAS) استفاده شد. میانگین زمان پیگیری 28 ماه بود.یافته ها: همه شکستگی ها جوش خوردند. دو نفر از بیماران جوان سینوستوزیس تیبیوفیبولا پیدا کردند. در ارزیابی با مقیاسAOFAS ، 7 بیمار نمره خوب (90-80) و 7 بیمار دیگر نمره قابل قبول (80-70) کسب کردند. هیچ یک از بیماران مشکل حرکتی و محدودیت در حرکات مچ پا نداشتند.نتیجه گیری: ثابت کردن شکستگی های خرد شده انتهای ساق با پیچ های عبور داده شده از تی بیا به داخل فیبولا، در گروه خاص همراه با پوکی شدید یا وضعیت پوستی نامناسب، نتیجه مثبتی خواهد داشت.

در شکستگی های ناپایدار لگن، یکی از روشهای ثابت کردن قسمت خلفی لگن، استفاده از پیچ ایلیوساکرال است. این روش با وجودی که در بسیاری از مواقع روش انتخابی است ولی در ایران بعلت مشکلات تکنیکی در جاگذاری این پیچ، به طور شایعی مورد استفاده قرار نمی گیرد. ما روش معمولی پیچ گذاری ایلیوساکرال را با کمی تغییر برای افزایش کیفیت تصویرنگاری و کاهش خطر عوارض عصبی، به صورت پیچ گذاری با راهنمایی سی تی اسکن زیر بیحسی موضعی در دو بیمار انجام دادیم در هر دو مورد پیچ در جای مناسب قرار گرفته عوارض جانبی ناشی از آن به وجود نیامد.

متغیرهای متعددی بر فرایند شکل دهی فلزات تاثیرگذار می باشند که یکی از مهمترین آنها اصطکاک است. اصطکاک بر نحوه سیلان ماده و همچنین نیروی مورد نیاز برای شکل دهی اثرگذار می باشد. برای تعیین میزان و نحوه تاثیر آن داشتن مقدار دقیق ضریب اصطکاک ضروری است. این مقاله مربوط به مطالعه تجربی و عددی روی آلیاژ تیتانیوم با استفاده از آزمون اصطکاکی تی شکل در دمای بالا است. و با استفاده از شبیه سازی اجزا محدود و آزمایش های تجربی اثرات پارامترهای دما، سرعت، شعاع گوشه قالب، و شرایط اصطکاکی در آزمون تی شکل مورد مطالعه قرار گرفته است. بر اساس نتایج تجربی و عددی مشخص شد حساسیت اصطکاک در آزمایشتی شکلبا افزایش سرعت قالب یا کاهش شعاع لبه قالب و دمای آزمون، افزایش می یابد. همچنین همخوانی بین مقادیر ضریب اصطکاک به دست آمده به وسیله نرم افزار تحلیل اجزا محدود و منحنی کالیبراسیون اصطکاکی برای شرایط مختلف اصطکاک دیده شد.

جهت شکل دهی قطعات بدون اثر گذاری سنبه بر روی آنها از نیروی الکترومغناطیس که یکی روش های شکل دهی سریع می باشد، استفاده می شود. استفاده از این نیرو باعث می شود که قطعات شکل دهی داده شده دارای کمترین برگشت فنری و پارگی را داشته باشند و به علت عدم اثر گذاری هزینه های ساخت تجهیزات مانند ساخت سنبه کاهش می یابد. در این مقاله از نیروی الکترومغناطیس جهت شکل دهی ورق های آلومینیوم به شکل وی شکل استفاده شده است. در شکل دهی الکترومغناطیس سیم پیچ ها رابط بین دستگاه و قطعه کار می باشند. به همین جهت در این مقاله به بررسی تعداد دور و ولتاژ دستگاه در 10 سطح پرداخته شده است. با توجه به نتایج بدست آمده و تحلیل آنها با استفاده از روش اماری فاکتوریل کامل، نشان داده شد که بهترین حالت شکل دهی در ولتاژ 1500 ولت و سیم پیچ 35 دور می باشد که دلیل آن ولتاژ بالای دستگاه جهت ایجاد یک شدت جریان آنی و تعداد دور مناسب جهت انتقال کامل نیرو به قطعه کار می باشد. بطوریکه با افزایش تعداد دور به 40 دور میزان شکل دهی به مقدار 3.34 درصد کاهش یافته است.